Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η θεά Αθηνά πρόσφερε στην Ελλάδα το δώρο της ελιάς, το οποίο οι Έλληνες προτιμούσαν από την προσφορά του Ποσειδώνα, που ήταν μια πηγή αλμυρού νερού που αναβλύζει από έναν γκρεμό. Πιστεύοντας ότι το ελαιόλαδο ήταν απαραίτητο, άρχισαν να το χρησιμοποιούν στις θρησκευτικές τους πρακτικές καθώς και για γαστρονομικούς, καλλυντικούς, φαρμακευτικούς και φωτιστικούς σκοπούς. Το ελαιόλαδο και το δέντρο της ελιάς έχουν λαϊκή αναφορά σε θρησκευτικές γραφές και συχνά συμβολίζουν τις θεϊκές ευλογίες, την ειρήνη και την προσφορά συγγνώμης, εξ ου και η έκφραση «επεκτείνοντας ένα κλαδί ελιάς» ως τρόπο μετάδοσης της επιθυμίας για εκεχειρία. Το διαπολιτισμικό σύμβολο αντιπροσωπεύει επίσης την ομορφιά, τη δύναμη και την ευημερία.
Με διάρκεια ζωής έως και 400 ετών, το δέντρο της ελιάς είναι σεβαστό στην περιοχή της Μεσογείου εδώ και αιώνες. Αν και δεν είναι σαφές από πού προήλθε, υπάρχει η πεποίθηση ότι η καλλιέργειά του ξεκίνησε στην Κρήτη και σε άλλα ελληνικά νησιά γύρω στο 5000 π.Χ. Ωστόσο, η γενική συναίνεση είναι ότι προήλθε από την Εγγύς Ανατολή και, με τη βοήθεια του Αιγυπτιακού, Φοινικικού, Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού, η ανάπτυξή του εξαπλώθηκε δυτικά προς τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Τον 15ο και 16ο αιώνα, οι ελιές εισήχθησαν στη Δύση από Ισπανούς και Πορτογάλους εξερευνητές. Στα τέλη του 18ου αιώνα, οι ελαιώνες ιδρύθηκαν στην Καλιφόρνια από Φραγκισκανούς ιεραποστόλους. Ωστόσο, οι χώρες που περιβάλλουν τη Μεσόγειο Θάλασσα, με το ήπιο κλίμα και τα ιδανικά εδάφη τους, συνεχίζουν να είναι οι καλύτερες περιοχές για την καλλιέργεια της ελιάς. Οι χώρες εκτός της Μεσογείου που είναι σημαντικοί παραγωγοί ελαιόλαδου περιλαμβάνουν την Αργεντινή, τη Χιλή, τις Νοτιοδυτικές ΗΠΑ, τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Αναφερόμενο ως «υγρός χρυσός» από τον Έλληνα ποιητή Όμηρο, το ελαιόλαδο ήταν τόσο σεβαστό που η κοπή των ελαιόδεντρων τιμωρούνταν με θάνατο, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους του Σόλωνα του 6ου και 7ου αιώνα π.Χ. Έχοντας μεγάλη εκτίμηση, οι ελαιώνες του King David και οι αποθήκες του ελαιολάδου φρουρούνταν 24 ώρες την ημέρα. Καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεκτεινόταν σε όλη την περιοχή της Μεσογείου, το ελαιόλαδο έγινε ένα σημαντικό είδος εμπορίου, οδηγώντας τον αρχαίο κόσμο να γνωρίσει πρωτοφανή πρόοδο στο εμπόριο. Σύμφωνα με τις ιστορικές αφηγήσεις του Πλίνιου του Πρεσβύτερου, τον 1ο αιώνα μ.Χ. η Ιταλία είχε «εξαιρετικό Ελαιόλαδο σε λογικές τιμές — το καλύτερο στη Μεσόγειο».
Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το ελαιόλαδο ως ενυδατικό σώματος μετά το μπάνιο και έδιναν δώρα ελαιόλαδο για γιορτές. Ανέπτυξαν τη μέθοδο εκχύλισης με κοχλία για το ελαιόλαδο, η οποία συνεχίζει να χρησιμοποιείται σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Οι Σπαρτιάτες αλλά και άλλοι Έλληνες ενυδατώθηκαν με ελαιόλαδο στο γυμνάσιο, για να τονίσουν τις μυώδεις μορφές του σώματός τους. Οι Έλληνες αθλητές έλαβαν επίσης μασάζ που χρησιμοποιούσαν ελαιόλαδο, καθώς θα απέτρεπε αθλητικούς τραυματισμούς, θα απελευθέρωνε την ένταση των μυών και θα μείωνε τη συσσώρευση γαλακτικού οξέος. Οι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν ως αντιβακτηριακό παράγοντα, καθαριστικό και ενυδατικό για το δέρμα.
Πιστεύεται ότι η σημαντική συνεισφορά της ελιάς είναι εμφανής στην ελληνική ονομασία της, η οποία πιστεύεται ότι είναι δανεισμένη από τη σημιτικο-φοινικική λέξη «el'yon» που σημαίνει «ανώτερος». Αυτός ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα εμπορικά δίκτυα, πιθανότατα όταν συγκρίνεται το Ελαιόλαδο με άλλα φυτικά ή ζωικά λίπη που ήταν διαθέσιμα εκείνη την εποχή.
Γουέντυ
Τηλ:+8618779684759
Email:zx-wendy@jxzxbt.com
Whatsapp:+8618779684759
QQ:3428654534
Skype:+8618779684759
Ώρα δημοσίευσης: Απρ-19-2024